mijn kleine wereld was groots
complex in al zijn eenvoud
primair
kwetsbaar
zacht en liefdevol

mijn benen bungelen al even over de rand
van de roze wolk
ver boven de grote-mensen-wereld
ik kijk voorzichtig naar beneden en zwaai
ze zien me al
ik zie de contouren van de wereld daar
beneden maar overzie het nog niet
helemaal

maandag moet ik springen
en landen op twee benen
veren door de knieën en dan mijn rug rechten
ademen
blijven ademen
liefdevol omarmen wat er is
en koesteren wat is geweest

en dan vooruit
op mijn tempo nu
met de liefde voor altijd
als grond onder mijn voeten
en mijn intuïtie als kompas
op avontuur

Dit gedicht schreef ik een paar dagen voor het einde van mijn zwangerschapsverlof begin januari 2019.