Lieve Siem,

Het Sinterklaasfeest van dit jaar
zul je niet zo gauw vergeten.
Je bent nu tien en dat betekent
dat je het grote geheim mag weten.

Er staat in dit verhaal beschreven
waarom er gedichtjes worden geschreven,
en waarom wij nu ieder jaar
cadeautjes gegeven aan elkaar.

Het is een eeuwigheid gelee,
dat een man in Spanje tevree,
zijn leven leidde in kalmte en zon,
en van zijn dieren genieten kon.

Tot de extreme winterse kou
zijn leven voorgoed veranderen zou.
Sneeuw en storm en een dik pak ijs
kleurden zijn land wit en de lucht grijs.

Nicolaas, dat was de naam van de man,
zei bij zichzelf: “Ik ben blij dat ik me bij het vuur warmen kan!”
Gehuld in een mantel zat hij bij het vuur,
toen hij geklop hoorde op het late uur.

Hij deed open en daar in de kou
stond een rillende jonge vrouw
met een baby op de arm.
“Kom gauw binnen”, zei Nicolaas, “hier is het warm”!

Nicolaas gaf zijn mantel aan de twee,
zelf kreeg hij het koud maar was toch heel tevree.
Hij legde moeder en kind in zijn bedje zacht,
en hoopte op een rustige nacht.

Al gauw werd die rust bruut verstoord.
zulk vreselijk hoesten had hij nooit gehoord!
De baby kuchte en was koortsig heet.
En weet je wat Nicolaas toen deed?

Hij rende naar buiten in de ijzige kou,
zonder zijn mantel, want die had de vrouw.
Hij rende naar het kruidenmanshuis.
Gelukkig was de kruidenman thuis.

Nicolaas vertelde over het zieke kind,
maar de kruidenman was hem niet goed gezind.
Hij stuurde hem weg, hij vond het gezeur,
en wees Nicolaas direct de deur.

Nicolaas keerde terug in de donkere nacht,
daar ontmoette hij, alsof ze op hem had gewacht,
een oude dame met kruiden in haar mandje,
zij hielp Nicolaas graag een handje!

Met de genezende kruiden op zak
vervolgde hij zijn weg, maar was inmiddels zo zwak!
Hij kon haast niet lopen meer van de kou,
maar kwam net op tijd terug bij de vrouw.

De kruiden genazen de baby al snel,
en de vrouw en de baby sliepen die nacht wel.
Maar de arme Nicolaas werd zwakker en zwakker,
en werd de volgende morgen niet meer wakker…

De mooiste engelen kwamen hem halen.
Je zag ze uit de hemel neer dalen.
Ze namen Nicolaas mee naar boven,
waar ze tegen hem zeiden “ ‘Tis niet te geloven,

jij deelt alles met anderen
al heb je het zelf niet zo breed.
Dat kan een leven veranderen
en dat is wat jij deed!

Wij engelen zouden wensen
dat haast alle mensen
dat delen zouden leren.
Kun jij ze inspireren?

Dan laten wij jou ieder jaar
rond 5 december afdalen naar daar,
zodat jij, Sint Nicolaas, een voorbeeld kunt zijn
voor de mensenkinderen klein.

En als de mensenkinderen groter groeien
zal dit verhaal ze vast wel boeien.
Maar dan moet je ze wel beloven,
dat als ze legendes blijven geloven,

de cadeautjes van hun dromen
bij ze zullen blijven komen.
Alleen dus niet uitgedeeld door Sint Nicolaas
maar door de mama’s en de papa’s.

Dus lieve Siem, jij kent nu het geheim
van deze mooie legende zo fijn.
Sinterklaas leeft in onze harten door,
en voor de kleintjes bestaat hij echt hoor.

Liefs van Sint Nicolaas

 

Op 14 november 2020 zette mijn zoon Siem zijn schoen en was het geloof in Sinterklaas nog levendig. Op 15 november zat dit gedicht in zijn schoen, met daarin de legende verwerkt zoals ik deze kende van de Vrije School.