13.50 uur
Wat nou als er niemand komt en mijn schrijf-uitnodigingen door niemand worden ontvangen? Of als er ineens heel veel mensen komen en ik ze niet eens écht kan zien en horen?
Mijn huis is er klaar voor om mensen te ontvangen. De muziek, de temperatuur, de geur en het licht kloppen. De kaarsjes branden, de uitnodigingen liggen klaar en de thee is gezet. De sfeer is warm en welkom.
14.01 uur
De mensen konden komen vanaf 14.00 uur maar het is nu 14.01 uur en er is nog niemand. Of nouja, niemand…ík ben er!
Ik ga zitten aan mijn tafel die zo klaar is voor bezoek en ineens realiseer ik het me; ook ik ben welkom, hier, aan mijn eigen tafel. Ook aan mij is de schrijf-uitnodiging gericht!
Ik neem mijn uitnodiging aan, sla mijn boekje open en begin te schrijven over dat stuk van mij dat de afgelopen tijd heeft gerijpt, en zich nu mag gaan ontvouwen.
Ineens is er geen scenario meer denkbaar dat het vandaag Mislukt. Het is al goed zo, en het is pas 14.05 uur.
Vrije vogel
De hele middag lag nog voor me, en ik voelde me al een geluksvogel. Vrij van verwachtingen, hoop en vrees.
En juist dát gevoel maakte dat ik volledig de ruimte kon geven aan dat wat zich wilde ontvouwen die middag, en dat ik écht aanwezig kon zijn om mensen te ontvangen.
En wat er toen gebeurde?
Er ontstond een intiem gesprek aan tafel tussen mensen die iets deelden over wat ze hadden opgeschreven. Het gesprek zette zich voort op de bank en aan tafel schoven nieuwe mensen aan met ontroerende verhalen, nieuwe inzichten en voor sommigen een rode draad die zichtbaar werd of juist een hele concrete stap om te gaan zetten.
Geluksvogel
Ik mocht mezelf een Geluksbrenger noemen, maar eigen voelde ik me vooral een geluk-ontvanger. Al die mooie mensen die hun verhaal met me deelden, me spontaan een knuffel gaven bij vertrek of een zelfgemaakt cadeautje mee brachten, die hun tekst aan me voor wilden lezen en die zich voor even thuis voelden in mijn huis…