Het voelt als een enorme luxe; vandaag mocht ik werken. Mócht ik werken. Zo voelt het. Ik beleef een werkdag in stilte in deze crisistijd als een absolute luxe.

Lievelingsmensen

Ik zit in deze lock-down met mijn drie lievelingsmensen in het fijnste huis met tuin in Haarlem. We hebben thuis een heus schema gemaakt en op de keukendeur gehangen. Wie helpt wanneer de oudste met het huiswerk. Wie houdt wanneer de dreumes in het vizier. Wie mag wanneer werken. Alles staat erin. Het is aanpoten, maar we doen het samen, en liefdevol en er is aandacht voor iedereen.

Elk hoekje van het huis

Het huis heeft in Corona-tijd alleen 2 nadelen zo blijkt: we hebben geen kamertje over, en je bent er nooit alleen. Elk hoekje van het huis is in gebruik. Dus werken we soms vanaf de keukentafel. Dan weer even vanaf de bank. Dan vanachter het bureau van de oudste in zijn kamer. Maar nooit ongestoord. Want een driftbui van de dreumes ontgaat je nergens in huis. Langer dan 10 minuten werken zonder dat de oudste iets komt vragen gebeurt ook niet. Je afsluiten voor een conference-call van de ander gaat niet. Laat staan dat je even naar het toilet kunt zonder publiek.

En daarom stapte ik vanmorgen op de fiets. Ik reed door de straten waar de vlaggen wapperden in het zonlicht, op weg naar het huis van mijn ouders. Daar streek ik neer met mijn laptop op een van de drie kamers die daar over zijn. Wát een luxe. Wát een rust!

Lekker effectief

Met zo’n werkdag in het vizier voel ik me verplicht om er alles uit te halen, en dus bereidde ik me goed voor. Ik werkte gisteren alvast mijn to-do-list bij en zorgde dat ik vandaag met een lege mailbox kon beginnen. Ik bedacht alvast welke leerzame podcast (want ook de reistijd moet effectief zijn!) ik onderweg zou luisteren. Ik zocht op hoe lang het volgens Google Maps fietsen is en stelde mezelf tot doel dat ik van de aangegeven 19 minuten 11 zou maken, en ik pakte vanmorgen vroeg alvast mijn tas in.

Kort nadat ik mijn laptop vanachter het bureau bij mijn ouders openklapte verstuurde ik mijn nieuwsbrief en dat liet ik direct via een appje aan mijn lief weten. Want ja, straks denkt hij nog dat ik mijn tijd niet nuttig besteed.

Stilte

Zucht. Waarom toch altijd die haast en die druk? Er is niemand – behalve ikzelf – die dat van mij verwacht. En dus vroeg ik me af waar ik nou het meest behoefte aan heb vandaag. Wat zou het meest dienend voor mij zijn? En er kwam 1 woord direct in mij op: stilte.

En dus pakte ik het eerste kraaltje van mijn mala-armband met 21 kraaltjes tussen duim en middelvinger en sloot mijn ogen. Bij ieder kraaltje ademde ik 7 tellen door mijn neus in en 5 tellen door mijn mond uit terwijl ik in mijn hoofd de affirmatie ‘ik ben goed zoals ik ben, ik hoef mij niet te bewijzen’ liet klinken.

Ik vergeef mezelf dat ik me schuldig voelde over het feit dat ik even tijd nam voor mezelf.

En je raadt het al: ik verzette vandaag bergen werk en fietste in 20 minuten fluitend naar huis met een fijn muziekje in mijn oren.